Ik lees een krantenartikel over de ontreddering van de breuk; sublieme historische gebeurtenissen die niemand voor mogelijk hield, veroorzaken onherstelbare breuken. De schrijver denkt dat we met z’n allen de andere kant van deze breuk moeten zien te bereiken. De tijd zal daarvoor zorgen.

Maar wat als we nou al aan de andere kant van de breuk zitten. En we daar – ontredderd – een nieuwe weg moeten vinden door de rafels en scherpe randen die de breuk veroorzaakt heeft. Met andere woorden, stel dat grote veranderingen niet voor onze neus plaats vinden, maar al achter onze rug hebben plaatsgevonden. Op het moment dat wij het ervaren, is de breuk al een feit – is het oude al gestorven en het nieuwe geboren. Dat geldt niet alleen voor sublieme historische gebeurtenissen als ook voor persoonlijk geleden breukschade. Soms breekt er iets wat niet waardevol genoeg is om te bewaren. Als een gebroken bord in een restaurantkeuken wordt het weggegooid. Een ingecalculeerd verlies. Soms breekt echter ons leven zoals wij het kennen door bijvoorbeeld het afscheid van een dierbare persoon, relatie, gezondheid of werk. Dan is weggooien geen optie. Een eerste, emotionele reactie is de breuk zo onzichtbaar mogelijk willen herstellen. Alsof er niets gebeurd is. Maar kun je daarmee leven? Helender is het als je de nieuwe situatie leert accepteren en je jezelf weer kunt opbouwen. Ontredderd als je bent door de breuk, vraagt dat tijd. Gun jezelf die tijd. Maakt dat de breuk minder pijnlijk? Nee, maar omdat je gedwongen wordt na te denken over grenzen en mogelijkheden, ontwikkel je.

Met de tijd kunnen scherpe, rafelige randen gelijmd worden met aandacht en moeite, zoals in de Japanse techniek kintsugi porseleinbreuken worden gelijmd met een naad van goud. De breuk mag zichtbaar blijven omdat ze onderdeel is van je geschiedenis; zij kent nieuwe waarde en schoonheid toe aan je levensverhaal. Niet omdat angst en pijn overwonnen zijn, maar omdat je geleerd hebt dat je sterk genoeg bent om voluit te leven.