Fakkels verlichten het pad. Als ik de ontvangstruimte inloop, zie ik een tafel waarop kaarsen staan. Deze zijn voor ouders van overleden kinderen veronderstel ik, daarom pak ik er geen. Maar ik zit nog maar net of er wordt mij een kaars aangeboden.

Muziek en teksten klinken tot zeven uur lokale tijd. Dan ontsteken we de kaarsen. Wereldwijd verspreidt het licht zich als een lopend vuur en verbindt zowel de kinderen die we herdenken als ieders persoonlijke verdriet. Licht en vreugde om geliefde kinderen. Donker en verdriet omdat het geliefde kind gemist wordt. Omdat het verlangen naar lijfelijke aanwezigheid onvervuld blijft.

Samen zichtbaar gedenken. Het brengt herkenning en erkenning. Van leven en sterven, van (tegenstrijdige) gevoelens en gebroken dromen. Met de brandende kaars als symbool: een lichtpuntje in het donker.