Een verdwaalde automobilist vraagt mij hoe hij moet rijden om op zijn bestemming te komen. Natuurlijk wijs ik de weg, maar ik heb geen richtingsgevoel. Ik hoop dat hij genoeg brandstof in de tank heeft.

Zelf verdwaal ik ook regelmatig. ‘Koop dan een navigatiesysteem.’ Doe ik mooi niet. Af en toe verdwalen is heerlijk. Wel ruim op tijd vertrekken natuurlijk, zodat je echt kunt genieten van wat op je pad komt. Maar goed, met schrijven volg ik een duidelijke koers. Dacht ik. Dat klopt dus niet, blijkt nu. Ik heb namelijk voor de opleiding columns en blogs schrijven een website aangemaakt. En daar plaats ik, volgens opdracht, teksten op. Ik promoot mijn website via Facebook. Want het is de bedoeling dat ik lezers trek. Dat is op dit moment niet per se mijn bedoeling, maar een onderdeel van de opleiding. Wel goed, hoor. Het is een stok achter de deur om echt te schrijven en ik denk nu heel goed na over de teksten die ik publiceer.
Sommige lezers vinden de teksten boeiend, mooi en tijdschriftwaardig. Maar ik krijg ook andere reacties. Van lezers die verdwalen in mijn teksten. De weloverwogen woorden vallen zwaar; er is geen herkenning, het is niet grappig of luchtig genoeg. Zij haken af en vrezen dat meer mensen dat doen. Dat zet mij aan het denken. Ben ik de weg kwijt? Is feedback een navigatiesysteem? Hoe vervolg ik mijn weg?

Tsja, hoe het vervolg ook is, ik ga eerst tanken.