Ik zie iets wegrennen. Laag bij de grond, kastanjebruin, snel. Een eekhoorn. Tegelijkertijd zie ik een roofvogel in de achtervolging. In het aangelegde bos aan de rand van het dorp bevind ik mij midden in de wildernis.

Je kunt de wildernis niet uit de beschaving halen, schiet door mijn hoofd. We wonen niet meer in een onontwikkelde natuurstaat, maar instincten trekken zich daar niet altijd wat van aan. Wist ik natuurlijk al. Maar ik zag het onlangs ook bij een fantastisch optreden van theatergroep Lef in De Gashouder in Dedemsvaart. Zij speelden Oerthaal. De kunst van het beschaafd samenleven. En hoe gemakkelijk manieren verdwijnen bij vervelende voorvallen. Hier ging het om ouders die elkaar ontmoetten vanwege een ruzie tussen hun kinderen waardoor er een gebit beschadigd was. Gebaren, mimiek, woordgebruik en toon; het luistert allemaal nauw in gesprekken. Tijd nemen, je eigen gelijk even parkeren, actief luisteren en vervolgens ook aandacht mogen vragen voor jouw standpunt: het is veelgevraagd. Bleek ook deze avond. In vier scenario’s ontaardde het gesprek waarin aanvankelijk de één de ander nog beter vond dan zichzelf, in kleinerend en intimiderend – ja, zelfs woest gedrag.

Natuurlijk is het vervormd; een spotprent, een lachspiegel. Maar ook in een lachspiegel zie je jezelf. Humor met een rand. Wauw en auw. Wildernis in een aangelegd bos.