‘Brengt zij geluk of is het toeval’, vraagt mijn zesjarige nichtje als ze met kaarten wint nadat ze haar zachte pluche kat TY Beany Boo’s Sophie, die zij Roze-tje noemt, heeft geaaid. Zoals anderen blazen op dobbelstenen in vuisten, zo mag ik Roze-tje voor het volgende potje aaien en prompt win ik. Geluk dat toe valt. Dat denkt ook de Groningse killerkat Sylvester, die in de zeldzame bruine lijster een speeltje ziet. De opwinding van de vogelaars slaat om in verdriet.

Kletsend over geluk, toeval en killerkat Sylvester, wandelen we rond een recreatieplas richting een parkachtige tuin met oude bomen. ‘Hoor je ‘m?’ We versnellen onze pas, buuf en ik. ‘Gisteren zag ik er één. Hier ongeveer.’ We verlaten het smalle fiets- en wandelpad en sluipen door het hoge gras met brandnetels, tot aan de sloot. De bodem is drassig. Verhip, ik draag de verkeerde schoenen voor deze onderneming. Deze onverwachte onderneming. Die juist daardoor zo leuk is. Klop-klop-klopper-de-klop-klop-klop. Het klinkt luid. Hij zit vast dichtbij. Met onze hoofden achterovergebogen tot in onze nek, speuren we langs de stammen. Totdat buuf wijst. Mijn ogen volgen haar vinger. Ik zie hem. Hij kleeft elegant tegen de boomstam. Zijn zwarte mantel met witte schouderstukken die eindigt in een zwart-wit ruitje bedekt zijn witte borst en rode broek. Dezelfde kleur rood zie ik ook op zijn koppie. Een sierlijke vogel. Kleiner dan verwacht op basis van het geluid dat hij produceert; zijn donkere snavel roffelt als een drilboor tegen de stam van een boom. ‘Dat hij geen hoofdpijn krijgt’, fluister ik. Nog meer geroffel. Stereo. Onze ogen speuren opnieuw. En dan zien we er nog één. Nog een grote bonte specht. Vast een stelletje. Dat territorium en paarband versterkt. Wauw, wat mooi.

Hoewel ze de meest algemene spechten van Nederland zijn en veel voor komen, heb ik de grote bonte specht niet eerder gespot. Genieten dus. Van wat nu toe valt. Ik noem het geluk. Zelfs met modderige schoenen en natte voeten.