En ineens weet je: het is tijd om iets nieuws te starten en te vertrouwen in de magie van het begin – Meister Eckhart

Het is een zonnige herfstdag. Bladeren zoeken dwarrelend de grond om te vergaan tot voedsel voor de boom waaraan ze hingen. Laatst, tijdens een evaluatiegesprek, vergeleek ik mezelf nog met een afgevallen herfstblad. Maar wat is de toekomst van zo’n blad, mijmer ik, waarna mijn aandacht wordt getrokken door een geëmotioneerde stem op de radio. Giel Beelen neemt afscheid van zijn ochtendshow op 3FM. Nam radio voorheen alle ruimte in, nu is hij verliefd. Op alternatieve media. Hij houdt nog steeds van radio maken, maar er zijn meer mogelijkheden. En die wil hij ontdekken. Hij is geëmotioneerd omdat hij iets dierbaars afsluit. Tegelijkertijd is hij onderweg naar de toekomst. In gedachten vergelijk ik hem met een boom dat een blad laat vallen, waardoor ruimte ontstaat voor een nieuwe knop.

Waarom Giel vergelijken met een boom en mezelf met een blad?
Kwestie van perspectief.
Zolang ik organisaties vergelijk met een boom en mijzelf met een herfstblad, kan ik niet anders dan vergaan op het moment dat ik me los maak, en hopelijk voedsel zijn voor de boom. Verander ik mijn perspectief, dan gun ik mezelf een andere toekomst. De organisatie wordt het blad. En ik de boom die een blad verliest.

Is dat erg, een blad verliezen? Niet per se, maar dit blad is me dierbaar. En toch laat ik ‘m los; dit blad dat de jaargetijden ving in een warm okergeel en donker koperrood met wat spetters vuur, een enkele lentegroene stip en wat rafelige gaten. Ik overweeg nog even ‘m te drogen, maar gedroogd is de glans er af. En dat doet het blad geen recht. Nee, laat dit herfstblad maar vergaan en voedsel worden.